คิดถึงบอร์ดหรอยกู...ยามดึก

[AmDa]

...วันนี้เป็นวันหยุดเพียง 1 วัน ใน 1 อาทิตย์...ซึ่งตอนนี้ผมนอนไม่หลับ หัวใจมันกระสับกระส่าย
...
...ผมนึกถึงหลายๆ อย่างที่เข้ามาในชีวิต แต่ส่วนใหญ่จะใช้เวลาไปกับงานแทบทั้งวัน

...เวลาที่เหลืออยู่ในแต่ละวันอันน้อยนิดก็ไม่พ้นคิดเรื่องงานของวันพรุ่งนี้...มื้อต่อไปกินอะไร...แม่นอนรึยัง หรือแม้แต่คนรักเป็นยังไงบ้าง
..
...แต่ผมแทบจะลืมไปเลยว่า 6 ปี ก่อนนั้น มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมรู้สึกมีความสุขกับมันมาก ซึ่งนั่นก็คือ "การวาดรูป"
...
...หากแต่ไม่ได้เป็นการวาดรูปคนเดียวโดดเดี่ยว แต่เป็นการวาดรูปมาแบ่งปันกันดู ต่างคนต่างแสดงฝีไม้ลายมือ ความคิดสร้างสรรคแต่ละคนสื่อกันออกมา...ซึ่งตอนนั้นผมสนุกกับมันมาก

จนกระทั่งมาเจอเว็บบอร์ด "หรอยกู" (พ.ศ.2551)...ผมก็ได้ทำงานไปแล้วก็วาดรูปไปอย่างสนุกสนาน มีเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ มากมายมาวาดรูปด้วยกัน รู้จักผู้คนในกลุ่มการ์ตูน มีนัดไปมีตติ้งกินเลี้ยง สังสรรค์ หรือแม้กระทั่งทำกิจกรรมร่วมกันต่างๆ โดยแทบจะเรียกได้ว่า นี่เป็นอีกหนึ่ง "ครอบครัว" เลยก็ว่าได้
...พอเวลาเปลี่ยน บางคนก็เปลี่ยน ตัวผมเองก็ถูกโชคชะตามาเปลี่ยน...ทำให้หลายๆ อย่างเปลี่ยนไป จากที่เคยมีเวลาว่างมากมาย (เพราะอดหลับอดนอนปิดงานโต้รุ่งเสร็จก่อนกำหนดเลยเวลาเหลือ)

.
...จนกระทั่งตอนนี้...เวลาให้ผ่อนคลายแทบจะไม่เหลือแล้ว เพราะหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบเพิ่มมากขึ้น ยิ่งทำให้ที่ว่างสำหรับความฝันที่ไม่ได้มีอาชีพตรงตามนั้น "เหลือน้อยลงทุกที"




อย่างน้อยก็อยากจะบอกน้องๆ รุ่นใหม่ๆ ที่ยังมีไฟลุกโชนนั้นว่า

"วาดไปเถอะ มีเวลาก็วาดไปด้วยความสุข และความสนุก"

เพราะอย่างน้อย เมื่อวันเวลาผ่านไป จนเราไม่มีเวลาให้กับความฝันได้เท่าเก่าแล้ว เราก็ยังมี "รอยเท้าที่เคยก้าวผ่านความฝัน" มาให้เราชื่นหัวใจนั่นเอง
...
...เฮ้อออ คิดถึงจริงจังครับ หรอยกู
.
.

นาย อัมดา คนธรรมดา

[M150]

เชื่อไหมครับนายอัมดา ผมอ่านข้อความของอัมดา 3 รอบ อ่านไปอ่านมา อ่านเหมือนอัมดามานั่งเล่าเรื่องรางของอัมดาให้ฟัง จริงๆ มันมีเรื่องน่าสนใจอยู่เรื่องหนึ่งที่ผู้ใหญ่อย่างเราน่าจะคิดเหมือนกัน เรื่องนั้นก็คือ...

"ทำไมผู้ใหญ่ ไม่เคยบอกเรา หรือ ย้ำเตือนเรานะ ว่า เป็นผู้ใหญ่มันยาก"

ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยครับกับการเป็นผู้ใหญ่ จุดที่พูดถึงสำหรับคนที่ไม่ได้เกิดมาบนกองเงินกองทองที่จะทำชีวิตอินดี้ได้ตลอดไป พอเราโตขึ้น เรียนจบ เข้าสู่วัยทำงาน ความรับผิดชอบจะถามเข้ามาในชีวิต ส่วนหนึ่งประเทศไทยยังตกอยู่ในวังวงของกระแสบริโภคนิยมทุนนิยม หลายคนรอบกายต่างอวดอ้างวัตถุในการแบ่งแยกคนหรือเพื่อยกตัวเองให้ดีกว่าคนอื่น เราซึ่งแม้ไม่อยากจะไปเปรียบเทียบอะไรกับเขา เลยต้องหมุนตามสิ่งเหล่านัันไปด้วย เราอาจจะต้องมีงานดีๆ มีรถสักคัน ซึ่งบางอย่างเราอาจจะไม่ได้อยากมี อยากได้ อยากเป็นแบบนั้นสักเท่าไหร่ แต่หลายอย่างมันถูกนำพาให้ไปสู่จุดนั้น คนไหนที่จิตใจไหลหลงสู่ที่ต่ำหน่อย ก็อาจจะทำเลวทำชั่วเพื่อให้ได้มา โดยไม่คิดว่า จริงๆ เราก็กินอิ่มนอนหลับอยู่ได้ด้วยตัวเองอยู่แล้ว ทำไมต้องไขว่ขว้าอะไรมากมายขนาดนั้น ช่างมันเถอะครับ นี่คือ ความจริงของผู้ใหญ่ พอโตขึ้น ความรับผิดชอบมากขึ้น ถ้าอยากให้แฟนหรือพ่อแม่สบายก็ต้องเหนื่อยกันหน่อย และ สิ่งที่ตามมาคือ เวลาไม่มีเหมือนอัมดานั่นแหละ

เรื่องเวลาไม่มีนี่จริงๆ แล้วไม่ได้ยากเย็นเลย จริงๆ เราอาจจะมีเวลามากกว่าที่เราคิด แค่ตามหาเวลาเหล่านั้นยังไม่เจอ แต่ที่ยากยิ่งกว่าการไม่มีเวลาคือ การเสียเวลาความคิดไปกับเรื่องที่ไม่ควรคิด ไม่ว่าจะเรื่องงานที่คอยรบกวนจิตใจ (สำหรับบางงานที่มีความรับผิดชอบยืดยาวไม่จบไม่สิ้น แม้เวลาที่เราลางานไปเที่ยว ก็เหมือนจะแบกงานตามติดหลังไปด้วย) หรือ เรื่องเงินทองที่มีพอบ้างไม่พอบ้าง ที่เราต้องคอยมาขบคิดว่าจะเอาตัวรอดอย่างไรให้รอด ยังไม่นับรวมเวลาเราเจอปัญหาอะไรเข้ามากระทบ พ่อแม่ป่วย รถชนเสียหาย ทำงานผิดพลาด ทุกอย่างเป็นผู้ใหญ่ต้องแก้ไขเองหมด ฟังดูเหมือนมันไม่ชิวไม่อินดี้อย่างที่เราคิดตอนเด็กๆ เลย นั่นทำให้เราพลาดและหมดเวลาที่จะคิดเรื่องที่เราเคยคิดฝัน เรื่องที่อยากทำ งานอดิเรกบางอย่างอาจจะหลงลืมไป เพราะเราต้องถูกใช้สมองไปกับการคิดเรื่องเหล่านั้น แต่นั่นก็คือความจริง มันน่าสนใจตรงที่ว่า เมื่อไหร่ที่เราสามารถประคับประคองชีวิตและการงานได้ดีขึ้น และ สามารถทำงานอดิเรกที่อยากได้ได้อย่างใจปรารถนา นั่นคือ สุดยอดของผู้ใหญ่แล้วครับ

ฟังแล้วก็ไม่ต้องเพลียนะครับน้องๆ น้องๆ จะค่อยๆ เรียนรู้และปรับตัวกับเรื่องเหล่านี้ สิ่งที่อยากบอกที่สุดก็คือ ความฝันและสิ่งที่เรารักนี่แหละครับ ทำให้เราเป็นเรา ลองนึกภาพตามว่า ถ้าวันนี้เราไม่วาดการ์ตูน เราไม่อ่านการ์ตูน แต่เราไปติดเกมส์ HON (เห็นเด็กแถวบ้านชอบโม้กัน พี่เอ็มเองก็ไม่เคยเล่นหรอกครับ 55+) ชีวิตเราจะเป็นยังไง เราก็คงเป็นแค่คนที่ไม่มีอะไร ไม่มีเป้าหมาย ความฝันของเรานั่นแหละครับช่วยให้เรามีเป้าหมาย ช่วยให้เรามีสิ่งที่เมื่อตื่นขึ้นมาแล้วมีความหวังต่อไป จงประคับประคองความฝันเหล่านั้นให้เป็นจริงด้วยการทำมัน ทำมันทุกวัน สิ่งที่ทำได้ก็คงมีเท่านี้เองหละมั้งครับ

[ohmohm]

ผมกว่าจะเจอกระทู้นี้ก็ทิ้งช่วงหลายวันแล้ว ผมค้นพบอะไรรู้ไหมครับเพื่อนๆ ค้นพบว่า เมื่อเราเจอความฝัน หรือ เจอความท้าทาย เราก็ต้องคิดถึงมันบ่อยๆ แล้วมันจะให้อะไรกับเราเอง ที่นายอัมดาพูดนั้นเชื่อไหม คล้ายกับที่ผมเคยเป็นอยู่มาก สงครามระหว่างการเปลี่ยนช่วงวัย แนวคิดอินดี้ของใครก็อาจจะต่างกัน แต่สำหรับผมแล้วนั้น ผมกล้าวัดดวงกับสิ่งที่ตัวเองเชื่อ ว่าเราทำได้ในสิ่งที่เราคิดและเรารักมั่น

นอกจากนั้นยังมั่นใจอีกว่า ถึงแม้จะล้มเหลวมันก็ใช่จะเป็นไรไป การวาดรูปหรือเว็บหรอยกู มันสะท้อนความชิวในชีวิตอย่างหนึ่ง เดี๋ยวขอเปิดกระทู้ใหม่เลยแล้วกันครับ เรื่องนี้แหละ ลองอ่านดูครับ

[MarchStories]

เวลาเปลี่ยน คนเปลี่ยน มิตรภาพเปลี่ยน
สมัยก่อนนั้นผมเป็นสมาชิกเก่าที่แห่งนี้ เป็นนักวาดที่ก่อปัญหาบ้าง สร้างเรื่องราวดีๆได้บ้าง

ชีวิตคนเราคาดเดาไม่ได้ มันอาจเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังเท้าก็ได้
พอย้อนกลับมาคิดถึงเรื่องราวเก่าๆแล้วพบว่าตัวเราเองมันเด็กน้อยไร้ประสบการณ์มากจริงๆ
แต่นั่นก็เป็นแรงผลักดันให้พวกเราก้าวต่อไป...

[ohmohm]

ในที่สุดก็มีเพื่อนสมาชิกมาคอมเม้น ผมเข้าใจเลย ผมและนายเอ็มละเลยเว็บหรอยกู เนื่องด้วยภาระต่างๆ ทั้งทำงาน แต่งงาน มีลูก พวกเราแก่ชรากว่าที่หลายคนคิด ซึ่งมันเป็นไปตามวัย แต่เว็บที่เรารักที่สุด ยังเป็นเว็บหรอยกู เว็บที่ทำผม พี่ชายผมนายเอ็ม และเด็กๆหลายๆคน ให้ยังยืนอยู่บนความฝันของตัวเอง เอาความรักในงานการ์ตูนไปใช้หาความนสุขต่อไปในอนาคต