หลังจากดูหนังเรื่อง
Silver Linings Playbook [IMDB 7.9] เพราะชอบนางเอก
Jennifer Lawrence [จาก Hunger Game] เหลือเกิน หลังจากดูแล้วมันให้ความรู้สึกและความคิดว่า...
อ้างอิง:
|
ชีวิตคนเรามีแต่เรื่องผิดปกติเพี้ยนๆ ไม่สมบูรณ์ ผิดพลาดกันได้ตลอดชีวิต เรียกว่า ชั่ว 7 ที ดี 7 หน
|
ทั้งหมดที่เล่าในเรื่อง
Silver Linings Playbook ไม่ว่าจะเป็น พระเอกที่ป่วยด้วยโรคควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ [เขาเรียกว่า โรคไบโพล่าร์] นางเอกที่เป็นโรคเสพติด... พ่อพระเอกที่เป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ และ แม่ที่พยายามจะประคับประคองครอบครัวที่ไม่ปกติให้ปกติที่สุด มันเป็นเรื่องจริงที่ซุกซ่อนอยู่ในสังคมทุกสังคม เพียงแต่สายตาของเราดูไม่ออกเองว่า ใครแต่ละคนเป็นอย่างไร ไม่มีใครมาเล่าเรื่องในประตูบ้านว่า ฉันเป็นอย่างไร เธอเป็นอย่างไร ส่วนใหญ่เราเรียนรู้ด้วยประสบการณ์ หรือ สิ่งที่เรียกแบบหล่อๆ ว่า Time Will Tell หรือ เวลาจะบอกเราเอง ว่าทุกสิ่งเป็นอย่างไร พอเวลาเราแก่ขึ้น โฟกัสชีวิตจะชัดขึ้น เราจะรู้เรื่องจริงของโลกมากขึ้น บางครั้งรู้มากเกินจนคิดว่าไม่รู้เสียจะดีกว่า อยากได้โฟกัสแบบเด็กๆ มองอะไรง่ายๆ โฟกัสแบบผู้ใหญ่มันชัดเกินไป มองเห็นอะไรตามความเป็นจริงมากไป บางทีก็ไม่อยากรู้ แต่ในทางกลับกัน การรู้เรื่องพวกนี้มันก็ตลก เพราะชีวิตจริงนี่แหละโคตรตลก ในละครที่เราดูๆ กันมันเบสิคครับ แม้จะน้ำเน่าแต่อย่างไรก็น่าจะจบแบบ Happy Ending แต่ในชีวิตจริง แทบจะไม่เคย Happy Ending เลย
เหมือนกับที่ผู้กำกับเรื่องนี้
David O. Russell เคยบอกไว้ว่า ชีวิตจริง เรื่องจริงนี่แหละตลกที่สุด ก็คงจะเป็นจริงดั่งที่เขาว่า เพราะไอ้เรื่องจริงเหล่านี้มันทำให้เราเจ็บจี๊ดซี๊ดหัวใจมากกว่าเรื่องปั้นแต่งพลิกแพลงหลายตลบ เรียกสั้นๆ ว่าดูแล้วอิน ดูแล้วโดน แต่อย่างที่เฮีย David O. Russell บอก มันก็ไม่ใช่ว่าจะทำได้ง่ายๆ จะคิดตัวการ์ตูนหรือตัวละครที่มีบุคลิกที่ดูสมจริง ดูแล้วทั้งรักทั้งเกลียด หรือ อยากจะเกลียดแต่เกลียดไม่ลง มันทำยากเหลือเกิน ยิ่งพล็อตเรื่องเพี้ยนๆ ที่ดูแล้วโดนใจมันต้องใช้เวลาและประสบการณ์ในการสั่งสมเลเว่ว ไม่มีบทสรุป และ เหมือนจะไม่มีทางลัด ใครอยากเทพก็ต้องฝึกฝนและรอจนมันตกผลึก หวังเหลือเกินว่า วันหนึ่งเราจะคิดเรื่องเหล่านี้ได้แบบมืออาชีพเหมือนผู้กำกับหนังฮอลลี่วู้ด
คงไม่นานเกินรอครับคุณโอม