การเขียนการ์ตูนฮา ถ้าแบ่งแยกตามความยาวแล้ว ก็อาจจะแบ่งได้เป็น การ์ตูนช่องเดียว การ์ตูน 3 ช่อง การ์ตูน 4 ช่อง และ การ์ตูนที่ยาวกว่านั้นไปเรื่อยๆ การเขียนการ์ตูนในความยาวแต่ละแบบ ก็มีเทคนิคการเล่าเรื่องที่ไม่เหมือนกัน เรียกได้ว่า ต่างกันระดับหนึ่งเลยทีเดียว สำหรับพี่เอ็มชอบที่จะเขียนการ์ตูนแนวยาวหน่อยมากกว่าเขียนช่องน้อยๆ อาจจะเป็นพวกเย่นเย้อ เล่าเรื่องไปเรื่อย แต่หลายครั้งอยู่เหมือนกันที่รู้สึกว่า
ตัวเองกำลังถูกกับดักความคิด เพราะใช้วิธีการเล่าเรื่องสั้นๆ มาใช้ในเรื่องที่ยาว
ผลที่เกิดขึ้นของการใช้เทคนิคหรือใช้วิธีการเล่าเรื่องที่ผิด ส่วนแรกก็คือ นอกเหนือจากการเล่าเรื่องที่ไม่ต่อเนื่องแล้ว ยังรู้สึกเหมือนเอาการ์ตูนช่องมาต่อให้มันยาวไปเรื่อยๆ ไม่ประติดประต่อ ซึ่งปัญหาอันนี้พี่เอ็มเจอบ่อยเลย เพราะบางครั้งเราคิดมุขจำนวนมาก เวลานำมาร้อยเรียงเป็นเรื่องกลับไม่สอดคล้อง ลำพังเฉพาะส่วนแรกนี่ก็ทำให้การ์ตูนไม่พริ้วแล้ว เราลองมาดูส่วนอื่นๆ ที่ควรระวังกันให้มากสำหรับการเขียนการ์ตูนเรื่องยาว อาจจะเป็น 2 หัวข้อหลักที่พี่เอ็มมักจะท่องจำไว้เลย ว่าอย่าให้การ์ตูนของเราเข้าข้อห้ามเหล่านี้เด็ดขาด อันจะประกอบด้วย
1.
พึงระวังเรื่องเล่ายาวๆ ที่มีมามุขหักมุมเหมือนมุข 3 ช่อง เรื่องเล่าก่อนที่จะถึงการหักมุมในตอนท้าย ไม่ได้มีสาระสำคัญอะไร นอกจากการปูเรื่องอันเย่นเย้อ เหมือนน้ำท่วมทุ่ง นอกเหนือจากนั้นอาจจะไม่ใช่ส่วนที่ฮาขำขัน หรือ มีมุขรายทาง ถ้าเข้าใจว่า การ์ตูนของเราเป็นเช่นนั้น สู้วาดมุข 3 ช่องจบไปเลยดีกว่า นอกเหนือจะไม่ต้องวาดให้เหนื่อยแล้ว คนอ่านยังอ่านสนุกและน่ารักน่าลุ้นกว่าการยืดเรื่องเพื่อมุข ที่ใกล้เคียงกับมุขการ์ตูนสั้นอีกด้วย
2.
พึงระวังการวาดการ์ตูนที่มีเนื้อหาคล้ายกับเรื่องโจ๊กในวงเหล้าหรือการ์ตูนทะลึ่ง เพราะการ์ตูนฮาที่ดี ต้องใช้ภาพในการเล่าเรื่อง มากกว่าการใช้คำพูด ดังนั้นการเอาเรื่องโจ๊กที่เป็นคำพูดเล่ากันในวงเหล้า หรือ การ์ตูนแบบการ์ตูนหนังสือทะลึ่ง ที่ทั้งหมดมีลักษณะเป็นตัวอักษร หรือ คำพูดเอาฮา มาวาดเป็นการ์ตูน ตัวการ์ตูนของเราก็คงได้แต่ทำหน้าที่ยืนประกอบฉากเฉยๆ ซึ่งแน่นอนว่าหัวข้อนี้พี่เอ็มไม่ได้คิดเอง แต่หากเป็นนักเขียนชื่อดังทั้งของไทยและเทศ ต่างก็มีความเห็นสอดคล้องกันว่า ตัวการ์ตูนของเราควรได้เคลื่อนไหวและแสดงออกเพื่อให้มันฮาจากจุดตรงนั้น ไม่ใช่ฮาจากตัวอักษรอย่างเดียว