สิ่งหนึ่งที่การ์ตูนในชื่อ
ไม่เกรียนอย่าไลค์ ได้สอนผมให้เข้าใจเกี่ยวกับพื้นฐานการวาดการ์ตูนนั้น มันคือเรื่อง
การขึ้นโครงเรื่อง ซึ่งเป็นพื้นฐานของศิลปะการเล่าเรื่องทุกเรื่อง ในการขึ้นโครงเรื่องจำเป็นต้องอาศัยความเป็นเหตุเป็นผลในตัว เป็นการเอาเรื่องที่เป็นพื้นฐานและน่าสนใจที่จะแตกประเด็น หรือ จะพิสูจน์สมมติฐานในเรื่องใกล้เคียงกัน การขึ้นโครงเรื่องด้วยข้อมูลพื้นฐาน ตัวอย่างไนเรื่องไม่เกรียนอย่าไลค์บางครั้งแม้จะออกแนวชัดเจนไปนิด แต่ก็เป็นตัวอย่างในการฝึกสมองให้คิดแนวนั้นได้เป็นอย่างดี
ภาพการ์ตูนด้านบน จาก ไม่เกรียนอย่าไลค์ สุดยอดการ์ตูนแห่งการตั้งเรื่องจากข้อมูลพื้นฐาน คนนิสัยเหมือนกันมักจะคู่กัน
เรื่องราวแต่ง พระเอกอยากจีบนางเอก พอรู้ว่า "คนนิสัยเหมือนกันจะเป็นเนื้อคู่กัน" เลยลองดู
ทดสอบสมมติฐาน พระเอกลองเปลี่ยนตัวเองเพื่อให้เหมือนนางเอกในหนทางต่างๆ บลาๆ ก็ว่าไป
บทสรุป อาจจะให้จบว่า แม้ว่าลองทำตามทุกอย่างแล้ว นางเอกอาจจะไม่ถูกใจ เลยทำตัวเหี้ยๆ ให้นางเอกเกลียดแม่งเลย กลายเป็นว่า นางเอกกลับชอบซะงั้น ตรงตามคำที่เป้าบุ้นจิ้นเคยบอกไว้ว่า "เกลียดสิ่งไหน มักจะได้สิ่งนั้น" อะไรประมาณนี้ครับ อันนี้คิดเล่นๆ ถ้าคิดละเอียดน่าจะหักมุมได้ดีกว่านี้เยอะ
สรุปแล้วแม้ว่า การ์ตูนไม่เกรียนอย่าไลค์ เล่ม 4 จะไม่ค่อยฮาเหมือนเล่มก่อนๆ ส่วนหนึ่งเพราะในเล่มนี้มีการ์ตูนแนว 4 ช่องเกือบครึ่งเล่ม ทำให้มันน่าเบื่อและไม่ค่อยโดนเท่าไหร่นัก แต่สิ่งที่ได้รับจากเรื่องนี้ในเรื่องการ "คิดเรื่องราวพื้นฐาน" ก่อนนำไปสู่การตั้งสมมติฐานนั้น เป็นเรื่องที่ทรงคุณค่ายิ่งนักครับ แต่อย่าลืมนะครับ วิธีการขึ้นเรื่องด้วยเรื่องราวพื้นฐานแบบนี้ ถ้าใช้ไปเยอะๆ หลายๆ ตอนอาจจะทำให้น่าเบื่อ เหมือนไม่เกรียนอย่าไลค์ได้ เพราะมันเล่าเรื่องเป็นแนวเส้นตรงเกินไปคร้าบ