...วันนี้เป็นวันหยุดเพียง 1 วัน ใน 1 อาทิตย์...ซึ่งตอนนี้ผมนอนไม่หลับ หัวใจมันกระสับกระส่าย
...
...ผมนึกถึงหลายๆ อย่างที่เข้ามาในชีวิต แต่ส่วนใหญ่จะใช้เวลาไปกับงานแทบทั้งวัน
...เวลาที่เหลืออยู่ในแต่ละวันอันน้อยนิดก็ไม่พ้นคิดเรื่องงานของวันพรุ่งนี้...มื้อต่อไปกินอะไร...แม่นอนรึยัง หรือแม้แต่คนรักเป็นยังไงบ้าง
..
...แต่ผมแทบจะลืมไปเลยว่า
6 ปี ก่อนนั้น มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมรู้สึกมีความสุขกับมันมาก ซึ่งนั่นก็คือ
"การวาดรูป"
...
...หากแต่ไม่ได้เป็นการวาดรูปคนเดียวโดดเดี่ยว แต่เป็นการวาดรูปมาแบ่งปันกันดู ต่างคนต่างแสดงฝีไม้ลายมือ ความคิดสร้างสรรคแต่ละคนสื่อกันออกมา...ซึ่งตอนนั้นผมสนุกกับมันมาก
จนกระทั่งมาเจอเว็บบอร์ด "หรอยกู" (พ.ศ.2551)...ผมก็ได้ทำงานไปแล้วก็วาดรูปไปอย่างสนุกสนาน มีเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ มากมายมาวาดรูปด้วยกัน รู้จักผู้คนในกลุ่มการ์ตูน มีนัดไปมีตติ้งกินเลี้ยง สังสรรค์ หรือแม้กระทั่งทำกิจกรรมร่วมกันต่างๆ โดยแทบจะเรียกได้ว่า นี่เป็นอีกหนึ่ง
"ครอบครัว" เลยก็ว่าได้
...พอเวลาเปลี่ยน บางคนก็เปลี่ยน ตัวผมเองก็ถูกโชคชะตามาเปลี่ยน...ทำให้หลายๆ อย่างเปลี่ยนไป จากที่เคยมีเวลาว่างมากมาย (เพราะอดหลับอดนอนปิดงานโต้รุ่งเสร็จก่อนกำหนดเลยเวลาเหลือ)
.
...จนกระทั่งตอนนี้...เวลาให้ผ่อนคลายแทบจะไม่เหลือแล้ว เพราะหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบเพิ่มมากขึ้น ยิ่งทำให้ที่ว่างสำหรับความฝันที่ไม่ได้มีอาชีพตรงตามนั้น "เหลือน้อยลงทุกที"
อย่างน้อยก็อยากจะบอกน้องๆ รุ่นใหม่ๆ ที่ยังมีไฟลุกโชนนั้นว่า
"วาดไปเถอะ มีเวลาก็วาดไปด้วยความสุข และความสนุก"
เพราะอย่างน้อย เมื่อวันเวลาผ่านไป จนเราไม่มีเวลาให้กับความฝันได้เท่าเก่าแล้ว เราก็ยังมี
"รอยเท้าที่เคยก้าวผ่านความฝัน" มาให้เราชื่นหัวใจนั่นเอง
...
...เฮ้อออ คิดถึงจริงจังครับ หรอยกู
.
.
นาย อัมดา คนธรรมดา