เชื่อไหมครับนายอัมดา ผมอ่านข้อความของอัมดา 3 รอบ อ่านไปอ่านมา อ่านเหมือนอัมดามานั่งเล่าเรื่องรางของอัมดาให้ฟัง จริงๆ มันมีเรื่องน่าสนใจอยู่เรื่องหนึ่งที่ผู้ใหญ่อย่างเราน่าจะคิดเหมือนกัน เรื่องนั้นก็คือ...
"ทำไมผู้ใหญ่ ไม่เคยบอกเรา หรือ ย้ำเตือนเรานะ ว่า เป็นผู้ใหญ่มันยาก"
ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยครับกับการเป็นผู้ใหญ่ จุดที่พูดถึงสำหรับคนที่ไม่ได้เกิดมาบนกองเงินกองทองที่จะทำชีวิตอินดี้ได้ตลอดไป พอเราโตขึ้น เรียนจบ เข้าสู่วัยทำงาน ความรับผิดชอบจะถามเข้ามาในชีวิต ส่วนหนึ่งประเทศไทยยังตกอยู่ในวังวงของกระแสบริโภคนิยมทุนนิยม หลายคนรอบกายต่างอวดอ้างวัตถุในการแบ่งแยกคนหรือเพื่อยกตัวเองให้ดีกว่าคนอื่น เราซึ่งแม้ไม่อยากจะไปเปรียบเทียบอะไรกับเขา เลยต้องหมุนตามสิ่งเหล่านัันไปด้วย เราอาจจะต้องมีงานดีๆ มีรถสักคัน ซึ่งบางอย่างเราอาจจะไม่ได้อยากมี อยากได้ อยากเป็นแบบนั้นสักเท่าไหร่ แต่หลายอย่างมันถูกนำพาให้ไปสู่จุดนั้น คนไหนที่จิตใจไหลหลงสู่ที่ต่ำหน่อย ก็อาจจะทำเลวทำชั่วเพื่อให้ได้มา โดยไม่คิดว่า จริงๆ เราก็กินอิ่มนอนหลับอยู่ได้ด้วยตัวเองอยู่แล้ว ทำไมต้องไขว่ขว้าอะไรมากมายขนาดนั้น ช่างมันเถอะครับ นี่คือ ความจริงของผู้ใหญ่ พอโตขึ้น ความรับผิดชอบมากขึ้น ถ้าอยากให้แฟนหรือพ่อแม่สบายก็ต้องเหนื่อยกันหน่อย และ สิ่งที่ตามมาคือ เวลาไม่มีเหมือนอัมดานั่นแหละ
เรื่องเวลาไม่มีนี่จริงๆ แล้วไม่ได้ยากเย็นเลย จริงๆ เราอาจจะมีเวลามากกว่าที่เราคิด แค่ตามหาเวลาเหล่านั้นยังไม่เจอ แต่ที่ยากยิ่งกว่าการไม่มีเวลาคือ การเสียเวลาความคิดไปกับเรื่องที่ไม่ควรคิด ไม่ว่าจะเรื่องงานที่คอยรบกวนจิตใจ (สำหรับบางงานที่มีความรับผิดชอบยืดยาวไม่จบไม่สิ้น แม้เวลาที่เราลางานไปเที่ยว ก็เหมือนจะแบกงานตามติดหลังไปด้วย) หรือ เรื่องเงินทองที่มีพอบ้างไม่พอบ้าง ที่เราต้องคอยมาขบคิดว่าจะเอาตัวรอดอย่างไรให้รอด ยังไม่นับรวมเวลาเราเจอปัญหาอะไรเข้ามากระทบ พ่อแม่ป่วย รถชนเสียหาย ทำงานผิดพลาด ทุกอย่างเป็นผู้ใหญ่ต้องแก้ไขเองหมด ฟังดูเหมือนมันไม่ชิวไม่อินดี้อย่างที่เราคิดตอนเด็กๆ เลย นั่นทำให้เราพลาดและหมดเวลาที่จะคิดเรื่องที่เราเคยคิดฝัน เรื่องที่อยากทำ งานอดิเรกบางอย่างอาจจะหลงลืมไป เพราะเราต้องถูกใช้สมองไปกับการคิดเรื่องเหล่านั้น แต่นั่นก็คือความจริง มันน่าสนใจตรงที่ว่า เมื่อไหร่ที่เราสามารถประคับประคองชีวิตและการงานได้ดีขึ้น และ สามารถทำงานอดิเรกที่อยากได้ได้อย่างใจปรารถนา นั่นคือ สุดยอดของผู้ใหญ่แล้วครับ
ฟังแล้วก็ไม่ต้องเพลียนะครับน้องๆ น้องๆ จะค่อยๆ เรียนรู้และปรับตัวกับเรื่องเหล่านี้
สิ่งที่อยากบอกที่สุดก็คือ ความฝันและสิ่งที่เรารักนี่แหละครับ ทำให้เราเป็นเรา ลองนึกภาพตามว่า ถ้าวันนี้เราไม่วาดการ์ตูน เราไม่อ่านการ์ตูน แต่เราไปติดเกมส์ HON (เห็นเด็กแถวบ้านชอบโม้กัน พี่เอ็มเองก็ไม่เคยเล่นหรอกครับ 55+) ชีวิตเราจะเป็นยังไง เราก็คงเป็นแค่คนที่ไม่มีอะไร ไม่มีเป้าหมาย ความฝันของเรานั่นแหละครับช่วยให้เรามีเป้าหมาย ช่วยให้เรามีสิ่งที่เมื่อตื่นขึ้นมาแล้วมีความหวังต่อไป จงประคับประคองความฝันเหล่านั้นให้เป็นจริงด้วยการทำมัน ทำมันทุกวัน สิ่งที่ทำได้ก็คงมีเท่านี้เองหละมั้งครับ