วันเสาร์อันแสนมีความสุขแบบนี้ ตื่นมาแต่เช้าขอมาดราม่ากันสักหน่อยครับ หัวข้อที่อยากเล่าสู่กันฟังสำหรับน้องๆ ที่ชอบเรื่องดราม่าที่พี่เอ็มอยากพูดถึงก็คือ เรื่องของผู้ใหญ่นี่แหละ น่าสนใจที่ว่า แม้ว่าเราจะเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่บางครั้งความคิดเราก็ยังไม่ได้โตเป็นผู้ใหญ่ที่แท้จริง และ ผู้ใหญ่หลายคนถูกกับดักความคิดของตัวเองเข้าครอบงำ ประเด็นหลักๆ ที่อยากจะเล่าสู่กันฟังคือ สิ่งที่ผู้ใหญ่ทุกคนรู้แต่ทำไม่ได้ 1 หัวข้อใหญ่ และ เป็น 1 หัวข้อที่อาจจะทำให้ตัวเองเสียใจตอนเวลาชีวิตใกล้หมดลงมากที่สุด ก็คือ

1. ความคิดที่เอาเงินเป็นที่ตัั้ง เงินในที่นี้หมายถึง ทรัพย์สิน ผลประโยชน์อื่นๆ ด้วย เพราะผู้ใหญ่หลายคน พอก้าวข้ามสู่วัยทำงานเต็มตัวแล้ว เวลาทำงานหรือทำอะไรก็แล้วแต่ มีเงินเป็นหลัก คิดถึงเรื่องเงินเป็นหลัก ทุกครั้งที่เราโฟกัสไปที่เงิน เป้าหมายหลายอย่างอาจจะตกหล่น ไม่ว่าจะเป็นผู้คนรอบตัว ความรู้สึกดีๆ ของคนข้างๆ ที่น่าตกใจที่สุดคือ หลายคนถึงจะมีเงินแล้วก็ไม่ได้มีความสุขอย่างที่เขาคิด ยิ่งมีเงิน เหมือนยิ่งต้องหาความสุขที่สูงกว่าที่เงินมี ซึ่งเงินอาจจะนำมาซึ่งความสะดวกสบายในชีวิตหลายอย่าง แต่ก็ไม่ใช่เป็นตัวการันตีว่าจะมีความสุขหรือไม่ และ ไม่ได้ตอบว่า การไม่มีเงินไม่มีความสุข ทุกอย่างมันจะต้องหาจุดที่ลงตัวสมดุลของตัวเอง

เพราะบางคนยอมเอาเวลาชีวิตเกือบทั้งหมด แลกมาเพื่อให้ได้เงิน แต่ในเมื่อเวลาชีวิตหายไป เวลาที่จะมีให้กับสิ่งที่ตัวเองรัก ไม่ว่างานอดิเรก คนในครอบครัว ลูก เมีย พ่อ แม่ ย่อมหายไปด้วยเป็นเงาตามตัว ต้องย้อนกลับมาถามตัวเองอีกว่า เรารับได้ไหม ถ้ารับได้ มีเงิน แต่ไม่มีเวลาให้ครอบครัวก็สุดแท้แล้วแต่ เพราะนั่นคือจุดที่เรารับได้ เรามองว่ามันโอเค แต่แท้จริงแล้วหลายคนตอนใกล้ฝั่งมักจะโอดครวญซ้ำๆ กันเหลือเกินว่า อยากมีเวลาให้กับคนนู้นคนนี้ คำถามถือ ต้องถ่ายทอดความคิดแบบนี้กี่ยุคกี่สมัย กี่ชั่วอายุคน จึงจะหมดคำพูดแบบนี้ คำตอบก็คือน่าจะไม่มี เพราะเมื่อแต่ละคนเริ่มที่จะโฟกัสไปที่เงิน หรือ ที่งาน สิ่งรอบตัวจะเล็กลง และ มองไม่เห็น อาจจะมองว่า สิ่งรอบตัวนั้นมันอยู่ได้ แน่นอนครับว่า มันอยู่ได้ในทางกายภาพ แต่จิตใจเขาหละ จิตวิญญาณเขาหละครับ เราได้เลี้ยงดูอุ้มชูไหม ถ้าถามเขาจริงๆ เขาต้องการสิ่งที่เราหามาไหม หรือ เขาต้องการเพียงเวลาที่เราไปคุยกับเขา มีเวลาเล่นกับเขา เล่านิทานพูดคุย เล่าเรื่องอดีตประสบการณ์ชีวิตให้เขาฟัง เชื่อได้เลยว่าน้อยคนที่จะย้อนถาม เพราะเราตัดสินไปแล้วว่า เขาคงต้องการรายได้หรือเงินมาจุนเจือครอบครัวมากกว่า บางครั้งเราก็ตอบตัวเองว่า ถ้าเราไม่ทำแล้วจะเอาอะไรกิน อันนั้นไม่เถียงครับ แต่ต้องทำเท่าไหร่ถึงจะพอดี ลงตัว ครอบครัวมีความสุข มีเวลาคืนให้กับเขาบ้าง

หลายคนทุ่มเทเวลาทั้งชีวิตไปกับการทำงาน เพื่อให้ได้เงินมา จนอาจจะลืมแม้กระทั่งจิตวิญญาณของตัวเอง ลืมไปเลยว่าตัวเองอยากทำอะไร หรือ ต้องการทำอะไรบ้าง บางคนถ้าให้เลิกทำงาน ถึงกับช็อคเพราะไม่รู้จะทำอะไรต่อ ไม่มีงานอดิเรก ไม่มีเป้าหมายอย่างอื่นให้ทำ ถึงเวลาแล้วครับ ที่อาจจะต้องกลับมามองที่ตัวเองบ้างว่าเรารักอะไรชอบอะไร มีความฝันอะไร มีแรงปรารถนาที่จะทำอะไรบ้าง หรือในแต่ละวันเราทำงานจนเหน็ดเหนื่อย จนต้องรีบเข้านอน หรือ รีบเสพละครหรือดูหนังราคาแพงเพื่อให้หายเหนื่อยไปวันๆ อยากให้รู้สึกว่า ถึงแม้เราจะทำงานเหนื่อย แต่เราก็มีจุดหมายและความสุขอื่นๆ ที่เราพร้อมจะยอมเสียเวลานอนในเตียงอันแสนอุ่น มาทำอะไรที่เราจะอุทานว่า เฮ้ย แม่งเจ๋ง หรือ คนอื่นชื่นชม แน่นอนว่า สิ่งที่ผมพูดหรือคิดนั้น ใครๆ ก็พูดได้ครับ มันเจ๋งอยู่ที่ว่า ใครจะเริ่มทำ และ ทำมันให้ถึงที่สุดของตัวเองมากกว่า

เพราะในท้ายที่สุดแล้ว คนที่ทำงานเก่ง ทำงานเลิศเลอ มีธุรกิจที่ประสบความสำเร็จ ก็อาจจะมีความสุขน้อยกว่า คนที่ทำอะไรอย่างสมดุล ร่างกายแข็งแรง ได้ท่องเที่ยวเห็นโลกกว้าง ได้ทำตามความฝัน มีคนรอบกายรักใคร่แบบไม่มีเงื่อนไข ก็ได้ (ละมั้ง) ที่พูดมาทั้งหมดผมว่า ผู้ใหญ่ทุกคนรู้อยู่เต็มอก แต่ทำกันไม่ได้ ก็เท่านั้นเอง !!