ยอมรับเลยว่าผม "คิดถึงการวาดการ์ตูน"
 

ตอนนี้ไม่ได้ลงการ์ตูนในเว็บหรอยกูเกือบ 1 เดือนแล้ว รู้สึกว่าใจมันแปลกๆหวิวๆยังไงก็ไม่รู้เหมือนกัน เหมือนกับว่าเราได้ทำอะไรบางอย่างผิดไป สมัยก่อนตอนเรียนมหาวิทยาลัยวาดการ์ตูนลงเว็บหรอยกูทุกวันครับ ย้อมกลับไปคิดถึงช่วงนั้นแล้วเลยรู้เลยว่ามันเป็นยุคทองในวรรณคดีชัดๆ ถึงแม้วาดการ์ตูนจะออกกากมากกว่าดีแต่ดีมีความสุขที่จะได้วาดมัน


น้องๆหลายคนในที่นี้ตอนนั้นคงอายุในน้อยมากมายเลยทีเดียว เพราะมันเมื่อ 6 ปีที่แล้ว พี่เป็นคนที่ชอบวาดการ์ตูน แต่ว่าวาดได้ห่วยบรม แต่เอ็มพี่ชายของพี่ก็ชวนมาวาดลงเว็บด้วยแนวคิดที่ว่า เอาการ์ตูนห่วยๆแบบนี้ละมาลงเลย ที่มาพูดในวันนี้ไม่ใช่อะไรหรอกครับ แต่อยากจะสัญญากับทุกคนว่า ผมจะวาดการ์ตูนทุกวัน และมีการ์ตูนให้พี่ๆน้องๆในเว็บหรอยกูอ่านกันทุกสัปดาห์......

ขอด่าคุณโอมแบบมีหลักการหน่อยแล้วกันครับ คำว่า คิดถึง คำว่าอยาก ที่คุณโอมพูดถึง มันมีอยู่หลายระดับครับ ถ้าระดับที่ไมทำไม่ได้เขาเรียก "Need" คือ ไม่ทำแล้วทุกข์ร้อน เช่น การกินข้าวไม่กินก็ตาย ไม่กินไม่ได้ สิ่งที่ผิดพลาดของคุณโอมตอนนี้คือ จัดระดับของความอยาก ความคิดถึงการวาดการ์ตูนของตัวเองอยู่ในแค่ระดับ "Desire" มันคือแค่ระดับความปรารถนาเท่านั้น ไม่วาดไม่เป็นไร ไม่วาดไม่ตาย ไม่วาดก็ค่อยวาดวันพรุ่งนี้ได้ไม่เสียหาย เรื่องนี้คุณโอมต้องคิดเองครับว่าอยากจะกำหนดการวาดการ์ตูนให้อยู่ระดับไหน เพราะว่า คำพูดว่า อยาก หรือ คิดถึง มันพูดง่าย เอ่ยง่าย มันแค่ลมปาก หรือ กระแสความคิดครับ ถ้าคุณโอมอยากเขียนจริง ลองถามตัวเองอีกครั้งครับว่า จับดินสอ แล้วขีดเส้นเป็นตัวการ์ตูนครั้งสุดท้ายวันไหน ยังไม่ต้องถามถึงวาดการ์ตูนเป็นเรื่อง หรือ ร่างสตอรี่บอร์ดเป็นราวนะครับ ลองตอบตัวเองดู !!

ป.ล.ทุกคนอยากเล่นกีต้าร์โชว์สาวกันทั้งนั้นครับ แต่สักกี่คนที่ตั้งใจจริง พยายามจริง จนตัวเองเล่นโชว์สาวได้อย่างที่ตั้งใจ

ขอบคุณนายเอ็มมากเลยครับ ขอผมอยู่ในระดับที่นายเอ็มว่าจริงๆ ขั้นตอนแรกของผมคงต้องหาแรกบัลดาลใจก่อนแล้วสินะ ก่อนที่จะมาเอ่ยอะไรแบบนี้ ผมคงต้องจัดสรรค์เวลาให้ลงตัว การทำงาน การวาดการ์ตูน การเรียน ความวิ่ง ต้องลงตัว ต้องมีความอยาก ต้องมีคนบิ้ว วันหลังนายเอ็มช่วยมาผมผ่านเน็ตหน่อยนะครับ ต่อไปวาดวันไหนคงต้องถ่ายลงเน็ตทุกวันซะแล้ว