เทคนิควิธีการเขียนกลอนสี่ให้สลวยสวยเก๋ แบบไม่อายกลอนแปด
 

ในภาษาไทยนั้น โคลงคำกลอนเป็นสิ่งที่สวยงาม เราเรียกคำกลอนเหล่านั้นว่า คำร้อยกลอง เป็นคำเรียกแบบรวมๆ แต่หากเราพูดถึงโคลงกลอนที่ยอดนิยมอันดับต้นๆ ที่เด็กนักเรียนและเยาวชนชอบที่เขียนที่สุดคงจะไม่ใช่กลอนแปด แต่เป็นกลอนสี่สุภาพนั่นเอง เหตุผลที่เด็กๆ ชอบการเขียนกลอบสี่นั้นก็เพราะมันสั้น ไม่ยาวมากนัก เรามาลองดูวิธีการเขียนกลอนสี่ให้ไพเราะเสนาะหูแบบง่ายๆ ซึ่งอาจจะไม่ใช่กลอนที่ดีที่สุดหรือสวยสลวยเก๋อย่างนักโคลงกลอน แต่เป็นการแต่งแบบง่ายๆ ก่อนอื่นขอยกตัวอย่างกลอนที่ค่อนข้างชอบมากๆ ซึ่งได้ฟังได้ยินมาตั้งแต่สมัยยังเด็ก แต่ก็ยังจำติดหู



เรียกได้ว่ากลอนหกอันนี้นอกจากจะจำได้อย่างติดตาติดหูแล้ว ยังช่วยให้สอบผ่านวิชาสังคมหลายๆ ครั้ง ทั้งหมดเป็นความอัศจรรย์ของกลอนหกเสียทั้งสิ้น พูดไปพูดมายังไม่ได้พูดถึงกลอนสี่เลย แต่พอนึกๆ แล้วนึกถึงกลอน ความจริงมันคือเพลงที่อยู่ในรายการเจ้าขุนทองมันคือ เพลงที่แต่งด้วยกลอนว่า

กลอนสุภาพ เป็นกลอนประเภทหนึ่ง ซึ่งลักษณะคำประพันธ์ของภาษาไทย ที่เรียบเรียงเข้าเป็นคณะ ใช้ถ้อยคำและทำนองเรียบๆ ซึ่งนับได้ว่ากลอนสุภาพเป็นกลอนหลักของกลอนทั้งหมด เพราะเป็นพื้นฐานของกลอนหลายชนิด หากเข้าใจกลอนสุภาพ ก็สามารถเข้าใจกลอนอื่นๆ ได้ง่ายขึ้น คำประพันธ์ ที่ต่อท้ายว่า "สุภาพ" นับว่าเป็นคำประพันธ์ที่แสดงลักษณะเป็นไทยแท้ ด้วยมีข้อบังคับในเรื่อง "รูปวรรณยุกต์" ในกลอนสุภาพนอกจากมีบังคับเสียงสระเป็นแบบแผนเช่นกลอนปกติแล้ว ยังบังคับรูปวรรณยุกต์เพิ่ม จึงมีข้อจำกัดทั้งรูปและเสียงวรรณยุกต์ [1] เป็นการแสดงไหวพริบปฏิภาณและความแตกฉานในการใช้ภาษาไทยของผู้แต่งให้เด่นชัดยิ่งขึ้น

คำประพันธ์กลอนสุภาพนิยมเล่นกันมากตั้งแต่สมัยอยุธยา จวบจนถึงปัจจุบัน ในต้นรัตนโกสินทร์นั้นงานกลอนสุภาพเด่นชัดในรัชกาลที่ 2 ซึ่งเฟื่องฟูถึงขนาดมีการแข่งขันต่อกลอนสด กลอนกระทู้ ตลอดรัชสมัยมีผลงานออกมามากมาย เช่น กลอนโขน กลอนนิทาน กลอนละคร กลอนตำราวัดโพธิ์ เป็นต้น บทพระราชนิพนธ์เรื่อง เงาะป่า ก็เกิดขึ้นในยุคนี้ ยังมีกวีท่านอื่นที่มีชื่อเสียง เช่น สุนทรภู่ เป็นต้น และในสมัยรัชกาลที่ 6 ก็มีปราชญ์กวีทางกลอนสุภาพที่สำคัญหลายท่านเช่นกัน ความรู้ข้อมูลข้างต้นจากเว็บวิกิพีเดียนะครับ ขอขอบคุณมา ณ ที่นี้ ขอให้มีความสุขนะครับ