จะว่าไปเวลาวาดมาแล้วเหมือนเราได้ปล่อยสิ่งที่อยู่ในหัวเราออกมานะ คือมันรู้สึกว่าถ้าวาดแล้วสนุกติดลมบนมันก็จะแล่นไปต่อได้เอง เมื่อก่อนสมัยประถมกับมอต้นก็เคยวาดอยู่หลายๆ เรื่องในเพื่อนในห้องอ่าน (ถึงแม้ว่าลายเส้นจะโลว์คลาสอุบาทว์ศรีมากก็ตาม) แต่พอเพื่อนอ่านแล้วแบบ เออมันติดนะ มันพูดถึงเหมือนกัน (ไม่รู้ว่าเพราะยังเด็กหรือเปล่า แต่ว่าแค่ได้ประมาณนี้ก็รู้สึกดีใจแล้ว) หลายเรื่องที่แต่งบางทีก็มั่วๆ เอา บางทีก็ล้อเลียนครู (อันนี้ไม่ดีอย่าทำเน้อ ถึงล้อเอาขำๆ ไม่ได้เสียดสีหรือประชดก็เหอะ)
เรื่องลายเส้นยอมรับว่าตัวเองลายเส้นไม่ค่อยดีเท่าคนอื่น เลยต้องอาศัยทางเนื้อเรื่องและ "ใจที่อยากจะวาด" เอาแทน คือให้หลายๆ คนรู้สึกว่า เออมันวาดออกมาด้วยใจนะ อยากทำจริงๆ นะ ไม่ใช่ฝืนทำแล้ววาดออกมา มันจะรู้สึกเบื่อง่ายและไม่ใส่ใจ สุดท้ายก็ค้างกรังอย่างนั้นไม่เสร็จซะที แต่ก็มีบางครั้งที่ทำไปเรื่อยๆ แล้วรู้สึกเบื่อเพราะทำนานๆ ซ้ำๆ เลยต้องหาอะไรมาบิ้วท์ เพลงบ้าง น้ำบ้าง เปิดทีวีบ้าง ดูคนด่ากันบ้าง ฯลฯ มันมีหลายรูปแบบนะที่นักวาดการ์ตูนต้องการ บางคนก็วาดเพราะชอบ บางคนก็วาดเพราะเป็นอาชีพ บางคนวาดให้กับธุรกิจ ฯลฯ (ถ้าวาดขายให้คนส่วนใหญ่อ่านนี่แหละจะมีอุปสรรคเยอะ เพราะบางทีคนอ่านชอบไม่เหมือนกัน หรืออาจจะต้องการอะไรที่มันดีจริงๆ รู้สึกว่าอ่านแล้วไม่เสียดายเงิน อะไรประมาณนี้ เพราะฉะนั้นถ้าไปทางนั้นคงต้องอดทนมาก ทั้งคำวิจารณ์ คำด่า หรืออุปสรรคอื่นๆ อีก อย่างเช่นท้อกลางคัน มีปัญหากับ สนพ. ฯลฯ อีกรอบ)
|