ตามนั้นแหละ
จากการเป็นครูอนุบาลทำให้ป่วยบ่อยมาก
เดี๋ยวเป็นหวัด เดี๋ยวกล่องเสียงอักเสบเพราะระบบว๊ากเหมือนรับน้องมหาลัย
เลยต้องอำลาวงการศิลปะไป
หยุดอยู่บ้านประมาณ 4 เดือน
ใช้ชีวิตอย่างไม่มีค่า เล่นโทรสับ กินข้าว นอน เขียนไดอารี่
ถามว่ามีความสุขไม๊ ไม่เลย
เพราะปัจจัยมันอยู่ที่เงินทั้งนั้น
ขี้คร้านจะขอพ่อแม่บ่อยๆก็นะ แก่จะตายห่าอยู่แล้ว
สุดท้ายด้วยความทนไม่ไหวกับการรบเร้าของเพื่อน
จึงเปิดกิจการขายเคสไอโฟนในเพจแต่ปรากฏว่าไม่รุ่ง แต่รุ่งริ่งแทน
จากนั้นไม่นานก็ได้ไปสมัครงานกราฟริกอยู่หลายที่ แต่ก็ไม่ได้
จนเมื่อหลังสงกรานต์ได้ซักวันสองวัน
บริษัทหนึ่งก็โทรมา
นัดสัมภาษณ์ทำเว็ปดีไซน์
เราก็ไป อยู่ใกล้บ้านด้วย
ไปเทสงานผ่านทุกอย่าง ยกเว้นการทำดีไซน์หน้าเว็ป
ซึ่งปรางติดทำเป็นการ์ตูนมาโดยตลอด
ไม่เคยทำเป็นทางการ ออกมาก็เป็นคิกขุโนเนะ
ทำให้ผันจาก เด็กศิลปกรรม มาเป็น พนักงานแผนกธุรการฝ่ายsupport
เริ่มงานตั้งแต่วันที่ 2 พ.ค. แล้ว
วันแรกๆก็เป็นการเรียนรู้งานซะส่วนใหญ่
จนอาทิตย์ที่แล้วที่เริ่มเป็นงานมากขึ้น จนสามารถทำอะไรเองคนเดียวได้บ้าง
มีบ้างที่โดนเรียกไปดุเพราะ ด้วยความอะเลิดของตัวเอง
เป็นคนทำงานไวก็จริงแต่ยังขาดความรอบคอบเยอะมาก
เอกสารแต่ละฉบับต้องตรวจตั้งแต่ ก ไก่ ยัน ฮ นกฮูก
ซึ่งถ้าเกิดไม่แม่นภาษาไทยจริงก็มีสิทธิ์ตกม้าตายตรงนี้ได้เหมือนกัน
แต่ดีที่ว่า
หนึ่งใกล้บ้าน
สองมีเพื่อน พี่ น้องที่บริษัทต้อนรับอบอุ่น ไม่มีแบ่งชนชั้นกัน
เช้า กลางวัน จะเหมือนตลาดสด ที่บริษัทจะมีห้องกินข้าว ซึ่งตอนเช้าก่อนเข้างานทุกคนจะมารวมตัวกันทีนี้
มาอ่านหนังสือพิมพ์ กินข้าว กินขนม
กลางวันปรางก็เอาข้าวไปกินเพราะแดดมันร้อนมาก
ก็สนิทกับน้องๆพี่ๆเยอะแล้วแต่ก็ยังจำได้ไม่หมดว่าใครชื่ออะไรบ้าง
ทำงานจันทร์ถึงเสาร์ วันอาืิทิตย์ค่อนข้างมีค่ามาก
จะไปเที่ยวก็ห่วงซักผ้า
จะนอนทั้งวันก็ห่วงไม่ได้รีดผ้า
เฮ้อ บ่นมาเยอะ
สรุปว่าเมื่อคืนปรางนอนเร็วตื่นมาห้าทุ่มนิดๆ แล้วไปหลับอีกทีตีสามกว่า
ทำเอาวันนี้ง่วงทั้งวัน
ทำงานใจลอยไปไหนต่อไหน
อยากจะร้องเพลงท่อนหนึ่งว่า
ผู้หญิงคนนี้กำลังหมดแรงงงงงงงง T^T