งานนี้ขอบ่นไม่ใช่เพราะแมนยูแพ้เห็นน้องน้องหลายคนชอบเอารูปไปโชว์ในเฟสบุ๊คกันอันนี้พี่เข้าใจครับว่าโพสเข้าไปแล้วมีคนกด Like เร็วคอมเม้นกันเร็วและก็มากมาย แต่น้องน้อยรู้หรือไม่ครับว่าคนที่จะเห็นผลงานการ์ตูนของน้องในภาพรวมนั้นแทบเป็นไปไม่ได้
นั้นก็คือเฟสบุ๊คที่เอาไว้โชว์ผลงานมีความเป็นส่วนตัวและการเข้าถึงเฉพาะกลุ่มมากเกินไปครับ ถ้ามีคน 1 คนต้องการหานักวาดการ์ตูนแน่นอนว่ายังไงก็ต้องเข้ามาดูในเว็บนี้ก่อนแน่นอน แถมการโพสงานในเฟสยังเสียโอกาสให้สาธรณะชนคนที่ไม่รู้จักเราได้คอมเม้นกันแบบจริงจัง พี่สังเกตแล้วครับ ว่าในเฟสบุ๊คไม่มีใครคอมเม้นกันแบบจริงจังมากมายนักเพราะเป็นคนรุ้จักกันกลัวจะเสียภาพลักษณ์ของตัวเอง แต่ในเว็บหรอยนี่อาจจะแตกต่างกันไปเพราะจะด่าก็จัดเต็มๆไปเลย เพราะเราไม่รู้จักกัน
และยังมีคนอีกจำนวนหนึ่งที่ไม่เล่นเฟสบุ๊คหรือเลิกเล่นเฟสบุ๊คไปแล้ว เช่นพี่ช้างคนนี้นี่เองคนหนึ่งและคุยหลังไมค์กับนายเอ็มเห็นก็บอกว่าไม่ได้เข้าเป็นเดือนแล้วเช่นกัน น่าเสียดายครับที่งานการ์ตูนรูปการ์ตูนพวกนั้นจะตายไปกับเฟสบุ๊ค เว็บนั้นไม่ได้ทำมาเพื่อโชว์ผลงานครับแต่ทำมาเพื่อคุยกันมากกว่า
"เฟสใครจะไปเห็นงานนอกจากเพื่อนของเราเอง"
"ที่นี่เหมือนตลาดนัดการ์ตูน"
น้องน้องที่เอางานการ์ตูนไปโพสในเฟสบุ๊คกับหันกลับมาเอามาโพสในเวทีใหญ่อย่างหรอยกูดีกว่าครับ เฉพทะทางกว่าเยอะครับน้องๆ