ความคาดหวังของผมต่อสื่อมวลชนไทย



ถ้าพูดถึงสื่อมวลชน แน่นอนว่าเราสามารถนึกถึงสื่อต่างๆได้มากมาย แต่ถ้าเป็นสื่อมวลชนที่ผมคาดหวังและอยากให้สื่อๆนั้นดีขึ้น คงจะหนีไม่พ้นสื่อโทรทัศน์เพราะโทรทัศน์เป็นสื่อที่เข้าถึงกลุ่มผู้ชมได้เป็นจำนวนมากที่สุดและที่สำคัญมีการนำเสนอที่น่าสนใจเพราะมีทั้งภาพและเสียงในเวลาเดียวกัน ทำให้ผมคาดหวังในส่วนของสื่อโทรทัศน์เอาไว้มากที่สุด


สื่อโทรทัศน์ในประเทศไทยประกอบไปด้วยช่องฟรีทีวี 6 ช่องด้วยกันนั้นก็คือช่อง 3,5,7,9,11 และทีวีไทย รายกการในฟรีทีวีบ้านเราก็จะประกอบไปด้วย 3 ส่วนสำคัญที่ขาดไม่ได้คือ 1.ละคร(ซึ่งต้องน้ำเน่า) 2.รายการข่าว(ที่ชอบแสดงภาพความรุนแรง) 3.เกมส์โชว์(ที่ต้องเปิดป้ายโฆษณา) 3 ส่วนนี้เป็นส่วนประกอบหลักของสื่อโทรทัศน์บ้านเราอย่างขาดไม่ได้ไปแล้ว ทั้งนี้เพราะรายการใน 3 ส่วนนี้ทำให้เรตติ้งของสื่อโทรทัศน์ช่องนั้นขึ้น ละครน้ำเน่า อุปกรณ์เรียกเรตติ้งอย่างอย่างดีของสื่อโทรทัศน์เมืองไทย ช่อง3และช่อง7รู้ดีกับการดึงการแย่ง การแข่งขันกันด้านเรตติ้งของละคร โดยในช่องหลังข่าวเป็นช่วงที่มีการแข่งขันกันมากที่สุด(ช่วงเวลา 20.30น.-22.30น.)เพราะช่วงเวลานี้มีจำนวนคนเปิดโทรทัศน์มากที่สุดในแต่ละวัน และละครน้ำเน่าให้อะไรกับช่วงเวลาที่มีคนเปิดทีวีเยอะสุดบ้าง ช่อง3กับช่อง7มีความแตกต่างกันอย่างไร ด้านเนื้อหาของละครน้ำเน่า สรุปคือไม่ต่างกันเลย เนื้อหาละครในประเทศไทยยังดำรงไว้ซึ้งความรุนแรง เรื่องเพศและความไม่มีเหตุไม่มีผลในเนื้อเรื่องนั้น มีพูดถึงความรุนแรงกันก่อน ทำไมต้องรุนแรงเพราะความรุนแรงสามารถกระตุ้นความต้องการอยากรู้อยากเห็นของคนดูได้ ลักษณะเดียวกันเรายืนดูคนที่กำลังมีเรื่องกันแน่นอนว่ามันช่วงกระตุ้นอารมณ์ความตื่นเต้นของคนดูได้แน่นอน แต่ถ้าพูดถึงว่าความรุนแรงนั้นมีเหตุผลที่เพียงพอที่จะเกิดขึ้นหรือไม่ละครไทย ต้องขอบอกว่าเหตุผลในละครไทยที่ใช้ความรุนแรงกันยังมีเหตุผลไม่พอที่จะใช้ความรุนแรง ยกตัวอย่างเช่น ละครน้ำเน่าบางเรื่องเขียนบทให้นางเอกเป็นคนที่ต้องต่อสู้ทำให้ลักษณะเป็นคนแข็งกระด้างและสู้คน ในละครเรื่องนั้นจึงมีบทนางเอกตบตีกับตัวอิจฉาบ่อยๆ ซึ่งความรุนแรงนี้รวมถึงการด่าทอกันด้วยคำพูด สีหน้าท่าทางที่ไม่เป็นมิตรราวกับว่าแต่ละคนเป็นหมาบ้ากันตลอดเวลา ถามว่าคนปกติเค้าบ้าเลือดดีเดือนกันแบบนี้หรือไม่ ต้องบอกว่าไม่เลย แล้วทำไมนางเอกหรือตัวอิจฉาถึงมีบทที่ต้องใช้ความรุนแรงและบ้าดีเดือดได้ขนาดนี้ คำตอบคือ ถ้าไม่บ้า ไม่รุนแรง แล้วใครจะไปดูเพราะความรุนแรงเป็นอะไรที่เข้าใจง่ายแถมไม่ต้องมีเหตุผลอะไรมากมาย เหมือนกับเด็กเทคนิคเทคโนมองหน้าแล้วต้องเอาปืนมายิงกันนั้นแหละ


เรื่องเพศในละครน้ำเน่า การแต่งตัวโป๊และฉากข่มขืนที่มีให้เห็นกันทุกเรื่อง เป็นตัวบอกได้เป็นอย่างดีว่าละครไทยเอาจุดนี้มาขาย เรื่องเพศเป็นอะไรที่ขายได้ง่ายและเพิ่มเรตติ้งได้ในราคาย่อมเยาจริงๆ เพราะไม่ต้องลงทุนลงแรงคิดบทอะไรเลย ไม่มีความซับซ้อนเลยเพราะอารมณ์ทางเพศส่วนมากมักไม่มีที่มาที่ไปและแอบแฝงอยู่ในตัวของคนทุกคน ตัวร้ายแต่งตัวโป้เดินว่อนไปว่อนมาราวกับว่าการแต่งตัวของเขานั้นปกติ แต่ในโลกแห่งความจริง ผู้ใดแต่งตัวแบบนั้นผมคนหนึ่งที่จะเดินตามไม่ให้คลาดสายตาเลยทีเดียว ฉากข่มขืนที่พระเอกมีต่อนางเอกก็เช่นเดียวกัน เหมือนกับสร้างทันคติความถูกต้องให้กับการข่มขืนไปปริยาย เรื่องทัศนคติทางเพศในปัจจุบันเปลี่ยนไปเพราะละครน้ำเน่า อาจจะเป็นส่วนหนึ่งของการเปลี่ยนแปลงแต่คงจะไม่สามารถเหมารวมทั้งหมดว่าเกิดจากละครน้ำ กลับมาดูเรื่องเหตุผลของการข่มขืนที่พระเอกมีต่อนางเอกและเขียนบทให้เป็นเรื่องถูกต้องแล้วกลับมารักกัน ผลกระทบคือเด็กสมัยนี้อุปโลกน์ตัวเองกันเป็นพระเอกกันหมดทั้งเมืองแล้ว ทั้งเด็กม.ต้น ม.ปลาย สังคมสมัยนี้เสื่อมกว่าที่เราคิดไว้เยอะมากแต่ละครน้ำเน่าทางสื่อโทรทัศน์ก็ยังเสนออะไรที่ช่วยส่งเสริมความเสื่อมของสังคม เหตุผลในเรื่องเพศก็เป็นเรื่องสำคัญ ถ้าไร้ซึ่งเหตุผลแล้วเรื่องเพศที่นำเสนอก็จะกลายเป็นเรื่องเพศที่ดูไร้จริยธรรมสิ้นดี


เยี่ยมจริงๆสื่อโทรทัศน์ในบ้านเรา โดยเฉพาะกับละครน้ำเน่า เขียนบทได้ถูกใจประชาชนจริงๆไม่ต้องมีเหตุผลใดๆในบท ยัดเยียดเรื่องเพศ เรื่องความรุนแรงไปเยอะๆ บทห่วยๆไร้เหตุผลที่มาที่ไปนี้ต้องยกให้กับประเทศไทยเรา ทำไมละครน้ำเน่าไม่คิดถึงกลุ่มตลาดอีกกลุ่มหนึ่งที่มีความรู้ ต้องการดูละครที่มีเหตุผลมีกว่านี้มีความซับซ้อนมากกว่านี้ หรือว่าคนเขียนบทเขียนบทแบบอื่นไม่เป็น ก็เลยต้องเอารูปแบบเดิมของละครน้ำเน่ามาเขียนใหม่ ดัดแปลงใหม่ ลองเสี่ยงที่จะทำตลาดกับกลุ่มคนอีกกลุ่มหนึ่งที่ไม่ใช่กลุ่มคนที่ดูละครน้ำเน่าดูซักครั้ง อาจจะพอกับปรากฏการณ์ใหม่ของสื่อโทรทัศน์เลยก็ว่าได้ ซึ่งในตอนนั้นใครหาตลาดนั้นได้ก่อนก็จะกลายเป็นสื่อต้นตำรับที่ปฏิวัติละครกันเลยทีเดียว