เมื่อคิดย้อนไปในอดีตเมื่อ 50 ปีที่ผ่านไป ความรู้สึกบรรยากาศทุกอย่างช่างแตกต่างกันอย่างกับหน้ามือหลังมือ เช่นชีวิตของเด็ก ๆ ต่างจังหวัดหรือเด็กบ้านนอกแล้วไม่คิดว่าวันนี้มันเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง เด็กยุคนั้นต้องตื่นนอนตั้งแต่เช้าต้องหุงข้าว ทำกับข้าว สำหรับกินเพื่อไปโรงเรียนการหุงข้าวก็มันไม่ง่ายแบบปัจจุบันเพราะไม่มีหม้อ หุงข้าวไฟฟ้าเสียบหม้อหุงข้าวแล้วสามารถทำงานอย่างอื่นได้สบาย ๆ
แต่ยุคนั้นจะต้องก่อไฟใช้ไม้ฟืนหรือไม่ก็ใช้ถ่าน(บ้านที่เจริญหรือมีเงิน ขึ้นมาหน่อย) กว่าจะก่อไฟได้ยิ่งยาก จำได้ว่าสมัยนั้นเขาจะมีตัวเชื้อสำหรับก่อไฟโดยใช้ใยมะพร้าวคลุกกับน้ำมัน ของต้นยางนา วิธีการทำคือการสับต้นยาง( ต้นใหญ่ )ให้เป็นหลุมหรือช่องแล้วจุดไฟเผาก็จะมีนำมันออกมาเขาเรียกนำมันยาง พอมันเย็นก็นำใยมะพร้าวไปคลุกเก็บไว้เป็นตัวเชื้อก่อไฟได้ง่ายขึ้น ดูแล้วมันยากกว่าการหุงข้าวยุคปัจจุบันมาก ๆ จากนั้นก็ต้องเดินไปโรงเรียนระยะทางไม่น้อยกว่า 3 ? 4 กิโลเมตร จำได้ว่าสมัยนั้นเด็ก ๆ จะเดินกันไปเป็นกลุ่ม ๆ ทั้งเช้าและเย็น เล่นกันไปแอบเก็บผลไม้ริมทางทางกินกันไปโดยเฉพาะตอนเย็น ๆ ตลอดระยะทางที่เดินผ่านเพราะความหิวบ้าง ซนกันบ้างตามประสาเด็ก เพราะยุคนั้นไม่มีร้านขายขนมหรือ SEVEN อย่างปัจจุบันนี้ซึ่งมีเปิดกันง่ายดายมาก สมัยนั้นของกินดี ๆ อร่อย ๆ สำหรับเด็กก็อย่างเช่น ฝรั่งลูกเล็ก ๆ กระท้อนเปรี้ยว ๆ ที่พวกเราจะใช้ไม้ปาขึ้นไปให้โดนลูกฝร่งหรือลูกกระท้อนให้มันร่วงตกลงมา เพื่อจะได้กิน และประมาณเดือนมกราคมเป็นช่วงที่ข้าวกำลังตั้งท้องก่อนจะออกรวงเด็กซน ๆ บางคนจะแอบฉีกต้นข้าวกินน้ำหวานของต้นข้าว (ไม่ดี ) คิดย้อนไปแล้วก็ทำให้รู้สึกได้ว่ามันเป็นบรรยากาศของความสุขสนุกกับเพื่อน
ซึ่งยุคนี้คงหาบรรยากาศแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว เพราะเช้าขึ้นมาลูกไม่ต้องทำอะไร แค่ตื่นขึ้นมาอาบน้ำ แต่งตัว และกินข้าว พ่อ แม่จับใส่รถไปโรงเรียน แทบไม่ต้องทำอะไรเลยและบางครั้งตื่นนอนพ่อแม่ต้องปลุกอีกต่างหาก ตามความคิดของคนยุคก่อนจึงคิดว่าเด็กยุคนี้จึงมีความอดทนน้อย ติดรักสบาย มันเป็นความแตกต่างโดยสิ้นเชิง
บทความจาก
คุณแม่นายโอมและนายเอ็ม
เว็บการ์ตูนหรอยกู